از کرانه های دریای انتظار صدایت می زنم؛ از میان موج های خروشان ولی بی صدا، از آبیِ دریا و از عمق وجودم.

صدایم در کوهها می پیچد و من همچنان منتظر.

در انتظار آمدنت صدایت می زنم.

انتظاری سبز و طولانی نویدبخش تنهاییِ من است.

نمی دانم با چه صدایی، با چه کلامی صدایت کنم.

اما صبح های جمعه چشمان پرشکوه ام چشم به راه در جاده انتظار منتظر توست.

اشک در حلقه مردمک ها جمع می شود، ولی توان آمدن ندارد؛ مردمک ها تنها مثل غروب خورشید سرخ می شوند.

یا مهدی! دریای وجودم صحرای انتظارت است.

من عاشقم، عاشق قدوم مبارک تو. عاشق و تشنه دیدار تو.

شب هایی که در یاد تو هستم، خواب مهربانی ها را می بینم. خواب بازگشت خوبی ها را.

بیا، بیا و خواب های مرا تعبیر کن.

نوشته شده در پنج شنبه 90/8/5ساعت 11:11 صبح توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |